Ik heb al eeuwen last van mijn tanden/kaak. Het zou aan drie verschillende dingen liggen, en de samenloop ervan zorgt dus voor een pak pijn. Oi.
Stap 1: is al ondernomen nog voor we met vakantie gingen, dus in de loop van juli: het onzenuwen van een dode tand, en tegelijkertijd ervoor zorgen dat de ontsteking op de wortel van die tand verdween. Check.
Stap 2: ik heb in juli een moedige poging ondernomen om een NMR-scan van mijn kaakgewricht dat knapt en kraakt en klakt te laten nemen. Helaas, tot mijn ontzetting heeft de claustrofobie - waarvan ik nauwelijks wist dat ik ze had - de overhand genomen, en ben ik na 20 seconden al beginnen gillen dat ik eruit wilde. Geen stap twee dus.
Stap 3: het laten weghalen van twee wijsheidstanden aan de linkerkant. Dinsdag gebeld, en donderdag al een afspraak. Geen greintje pijn gevoeld (ondanks het feit dat ik zat te schudden van de schrik - bij wijze van spreken), en op een uur was ik ervan af, met een bloedende mond, een compleet gevoelloze linkerkaak en tong, en een groot hart want ik had het toch maar even gedaan en het viel al bij al goed mee. Eén draadje bovenaan om het bloeden te stoppen, en vijf draadjes onderaan, want daar was het een pak lastiger geweest om die recalcitrante tand eruit te krijgen.
Lang leve de pijnstillers: gisterenavond nog rollenspel gespeeld, met een haalbare kaak. Redelijk goed geslapen, en opgestaan met een kaak waar elke weldenkende hamster stikjaloers op zou zijn. Ik heb er zelfs een foto van genomen, ik wil er later zelf ook mee kunnen lachen.
Wolfje buitengekuist met Bart, en in mijn slaapkleren onder een dekentje in de zetel gaan liggen, wegens veel te mottig. Wakker geworden rond 3 uur, en vijf minuten daarna stond mijn ma hier om verder te schilderen. Amper iets kunnen eten want mijn bakkes gaat niet open, klein beetje geholpen boven met afplakken, en vooral weer gevegeteerd in de zetel.
Wolf gaan halen, zijn energievloedgolf proberen opvangen (lang leve schilderende oma's), het ventje vol eten gestopt, pyama aangedaan, samen in de zetel, en dan in zijn bed.
En nu verga ik van de koppijn, al is de rest iets minder dank zij mijn goede vriend Ibuprofen. Ik denk dat ik ga slapen. Ik hoop alleen dat Bart geen accident heeft ergens onder de baan, want hij is nog niet thuis (hij had gezegd dat het later kon worden).
Puh. Wijsheidstanden. Rommel, ja.
